ای    نخل شکسته     قامت   ای    بم
اسطوره ی     استقامت       ای      بم

چون شـــد که  چنین به هــم  شکستی
در       معبر       نیستی       نشستی

جغدی   که       نشسته    روی     باره
می موید    و       می کند         اشاره

در  سینه  به  جز  ملال   و  غم  نیست
زیرا       اثری     ز    ارگ    بم    نیست

آنگونه   که    جان     عاشقان     رفت
این   برگ     هویت    از   میان     رفت

ای   نخل   شکسته  قامت    ای    بم
اسطوره ی        استقامت     ای    بم

مشهور     زمانه      بود             ارگت
بشکست  و    بریخت   همچو      برگت

کو      گنج         گرانبهای          پاکان
میراث            گرامی               نیاکان

ای       مادر         داغدار            فرزند
دلها       ز   غمت    به      سینه   لرزند

بس   داغ    جوان      به   سینه   داری
بس    گنج       گران       دفینه    داری

از     داغ    تو     پشتها    کمان    شد
سیلاب   ز      دیده ها       روان    شد

از   بس  که   غم   تو    جانگداز   است
دیگر   نه   لبی     به  خنده   باز  است

ای   مرد  و      زنت    هماره     مظلوم
زحمتکش  و       بی نصیب   و   محروم

بس   دیده    بلا      ز      خصم   ایران
گاه   از      مغولان      گه    از    انیران

خوردند         هماره          دسترنجش
بردند      ز     خانه      کوه      گنجش

یک  بار    دگر      بلا        به     جانت
افتاد    و        بسوخت      استخوانت

ماندند          هزارها             هشیوار
از    پیر     و     جوان  به     زیر    آوار...

ای   بم    به  تو     ما  همیشه   نازیم
باشد     که      دوباره ات       بسازیم .